همین خدا و تمام ...

گیر کرده جایی بین بین خودم و "خود" ام ...

خودم چیزها میخواست...

"خود" ام یک چیز میخواست ...

رهایی از زمان و مکان را طلب کرده بود "خود" ام ...

گفتم صبر کند ...

صبر کند ...

و صبر کند ...

رهسپار شدم در ها را یکی یکی ؟ نه چند تا چندتا میکوبیدم تا پیدا کنم

آنچه را که "خود" ام خواسته بود ...

کمک خواستم از خداوندی اش که کمک کند بیابمش

اما اشتباه رفتم

همه اش اشتباه بود ...

خواستی را باید از خودش میخواستم که عزیز میگرداند عزیزانش را ...

و ذلیل میکند...

پناهگاه...

<...الم تکن ارض الله واسعه فتهاجروا فیها...>

...

...

...

از خودم به کجا پناه ببرم...

-------------------------------------

پ.ن: فتهاجروا (فغروا) الی الله...

احساس...

بد ترین احساس

وقتی است

که خودم هم

میفهمم

از خدا

دور شده ام...

خدا...

خدایا...

آسمانت چه مزه ایست؟

من تابه حال فقط...

زمین خورده ام

مثل همیشه...

 

اَمْ تَفْقِرُنی اِلی مِثْلِی وَ اَنَا اَعتَصِمُ ِبحَبلِکُ.

 

من فقط

خودت

را می خواهم.

می شود

به کسِ دیگری

حواله ام نکنی؟

---

_{پ ن : فرازی از مناجات خمس عشر}